Het begon op woensdag 24 October om 6 uur 's ochtends. Ik werd opgehaald door een taxi, die mij naar een trainingcenter ten noorden van Bangalore zou brengen. Pegasus Management Trainingen, met als logo een vliegend paard. De reis zou iets meer dan 2 uur duren, en ik zou met het Indiase HP management een teambuilding training volgen. Volgens de papieren althans. Alleen deelnemers hadden een routekaart ontvangen. De weg was modderig en vol gaten. Eigenlijk was er vaak geen sprake van een weg. 50 kilometer zouden we rijden, en daar, verscholen in de heuvels en bergen, na een lang en verwaarloosd zandpad lag het training center. Een paar jongens bij een riviertje wezen ons de weg naar dat laatste zandpad, en mompelden iets van 'Military Camp'. Onzichtbaar, haast onvindbaar. Onttrokken aan het oog.

Wat een management training zou moeten zijn bleek een ander doel te hebben.
Fysieke spelletjes gecombineerd met een strategische aanpak. Teamwork, fitheid en het bereiken van het doel stonden centraal in alle aktivieiten die eerste dag. Evaluatie gesprekken vonden plaats na afloop van iedere aktiviteit, om te bekijken hoe de opdrachten doelmatiger en efficienter hadden kunnen worden uitgevoerd. Meer opdrachten volgden. Snelheid, behendigheid alles kwam aan de orde. Er heerste een streng regime. Geen alcohol. Gezond eten. Douchen met koud water, 's morgens om 6 uur op. Alles leek een voorbereiding op iets groters, er hing iets in de lucht.
Vrijdag aan 't eind van de ochtend gelastte de instrukteur iedereen individueel bij zich. Ik werd eerst gevraagd een contract te tekenen, waarin ik beloofde alles wat zou volgen confidentieel te houden. Ik tekende. Zoals later zou blijken kreeg iedereen van het management team daarna een persoonlijke opdracht.

Meteen daarna pakte ik mijn spullen en maakte mij klaar voor mijn opdracht.
De kleine en tanige taxichauffeur die mij die woensdag nog had gebracht stond nu weer klaar om mij van die verlaten plek terug te brengen naar de bewoonde wereld. Na de hobbelige wegen, terug in de stad manoevreerde de chauffeur behendig door het drukke verkeer van Bangalore.
Tijdens die taxirit in de Ford Ikon voerde ik de laatste telefoongesprekken om te zorgen dat alle voorbereidingen op tijd klaar zouden zijn.
Tineke zou mijn donkere pak, schoenen en stropdas meenemen.
De reis voerde naar Hotel Taj West End, het meest prestigieuze hotel in Bangalore. Daar zouden wij een receptie bijwonen van de Nederlandse Koninklijke familie.

Koningin Beatrix, Prins Willem-Alexander en Prinses Maxima bezochten India en brachten ook een bezoek aan Bangalore.
De Nederlandse Ambassade in Delhi en het Consulaat in Bombay zouden de trip organiseren. Als voorzitter van de 'Dutch-Club' was Tineke vroegtijdig geinformeerd en betrokken bij de organisatie van een receptie voor alle Nederlandse gezinnen in Bangalore.
De opzet en agenda wijzigden regelmatig - ook omdat de koninklijke familie specifieke wensen had.
In eerste instantie mochten er geen kinderen aanwezig zijn. Op aandringen van Tineke werd toegestemd dat bij aankomst van de familie bij het hotel de kinderen de familie welkom mochten heten. Yara had een spandoek 'Welkom in Bangalore' gemaakt en vlaggetjes. Een van Yara's Indiase vriendinnetjes had nog opgemerkt dat ze 'Welkom' verkeerd geschreven had en dat het met C en E geschreven moet worden.
Er mochten geen kado's worden aangeboden. Je moest je 'voorleeskaart' meenemen. We kregen persoonlijke uitnodigingen thuisgestuurd met gouden leeuwen - en een lijst met gebruikelijke instrukties; hoe spreek je de koningin aan, hoe moet je je kleden, dat je alleen mag praten als je wat gevraagd wordt, dat je de richtlijnen van de security moet opvolgen.
Verder zouden er tijdens de receptie praatgroepjes gevormd worden, waarbij leden van de koninklijke familie mee zouden praten. Zelf zou ik een praatgroep leiden met als thema : 'Nederlanders werkzaam bij internationale bedrijven'.
Oma Stien en Corine waren bij ons in Bangalore op bezoek en kwamen met Tineke mee naar de receptie. Zij zouden op de kinderen passen. En natuurlijk de gelegenheid hebben om koningin en prins te zien.

Ik arriveerde bij Taj West End om 3:30, de taxi-chauffeur draaide de oprit van het hotel op. Een hotel-taxi voor ons stopte.
De Ford-Ikon stopte. Plotseling kwam de Toyota die zojuist voor ons gestopt was, met een vaartje actheruit gereden.
Een botsing met veel blikschade volgde. De donkere huid van mijn chauffeur verkleurde tot een mix van diep-bruin en rood.
De aderen in zijn nek klopten. Hij was buiten zinnen en wilde de chauffeur van de auto voor hem aangrijpen. Ik kalmeerde hem.
Ik had geen cash geld meer en had geen gelegenheid gehad om geld te halen in die afgelegen oorden. Ik kon hem dus geen fooi geven.
Zijn woede nam alleen nog maar toe.
Ik stelde hem een fikse fooi in het vooruitzicht als hij op me zou wachten bij de dubbele deuren van het hotel en mijn aanwijzingen zou opvolgen.
Hij kalmeerde zichtbaar.

Ik liep de lobby van het hotel in en werd welkom geheten door iemand van de ambassade. Niet veel later arriveerden Tineke, Yara, Corine en Stien. Andere genodigden druppelden binnen. De vrouw van de ambassade had mooie bruine ogen. Ze nam het protocol met iedereen door. En vertelde waar de 'spontane' gesprekken plaatst zouden vinden. Tineke liep van hot naar haar om van alles te regelen. Ik kleedde me snel om op het toilet, omringd door veiligheidsmannen. Op het toilet kon ik nog net het flesje in mijn zak frommelen.
De genodigden moesten via de andere kant van het hotel gecontroleerd worden.
Iedereen liep om naar de andere kant voor de veiligheids-check. De eerste Indiase beveiligingsbeamte had een handscanner - bij iederen gesp of metalen knoop piepte het luid. De officier met hogere rang zei dat hij verder niet meer hoefde te controleren. De tweede hindernis was een poortje, het poortje piepte luid bij iedereen die eronderdoor ging. Na twee of drie personen lette niemand meer op het piepende poortje. So far so good. Niemand lette op mij.
Ondertussen kwam de koninklijke familie aan. De Nederlandse kinderen zwaaiden met hun vlaggetjes en riepen vrolijk naar Maxima en Willem Alexander. Yara had een tekening gemaakt voor de koningin. Beatrix gaf Yara een hand en nam de tekening liefdevol in ontvangst.
Yara was de koning te rijk.
Spandoek en vlaggetjes wapperden vrolijk in de Indiase wind.
De familie ging ontspannen naar binnen.

Buiten, aan de achterkant van het hotel stonden alle Nederlanders te wachten, hapje - drankje.
Ah - het voorlezen ging beginnnen. Paar voor paar moest hun kaart aan de beamte geven - nu zag ik het - Maxima, Alexander en Beatrix stonden netjes opgesteld, de beamte las de 'Voorleeskaart' voor daarmee paar voor paar aankondigend : ' Paul van Ingen : Manager bij Hewlett Packard en Tineke Otter, Direkteur van in-z'.  Ik liep snel naar mijn tafeltje voor mijn gesprek over Nederlanders in India - en probeerde zo ontspannen mogelijk te kijken - en zo natuurlijk mogelijk te doen. De bobbel in de binnenzak van mijn pak aan ieder's oog onttrekkend.
We stonden nog niet of Alexander kwam bij ons staan - informeel babbelend over Indiase werkcultuur, competitie en ambitie. Peter Peerboom verkocht nog bijna een Airbus als koninklijk vliegtuig aan Alexander.
Alexander was goed op de hoogte en babbelde ontspannen mee.
Na 8 minuten vertrok hij naar een volgende tafel. Ondertussen sprak Tineke met Maxima over Happy Kids, en bood haar een 'Lucky Bracelet' aan. Hoewel niet gepland, zag Tineke later ook nog kans om met Beatrix te praten.
Al met al was het een drukte van jawelste. Iedereen pratend en nippend aan de champgane.
Na een half uurtje ofzo waren de gesprekken afgerond. Vanaf het podium bedankte onze koningin iedereen, en wenste ons veel succes verder in India. Waar ze eerder nog ontspannen praatte, was ze nu wat stijfjes zo leek het. Misschien voelde ze dat er wat in de lucht hing.
Enfin, na het Wilhelmus en een driewerf 'Hoezee, hoezee, hoezee' vertrok de oranje familie.

Ik ging naar het toilet. Bij de pissoirs kwam ik Willem-Alexander tegen. Ik vroeg hem of hij die mooie 2CVs bij de ingang van het hotel had zien staan. Hij liep met me mee naar de dubbele tuindeuren en stapte naar buiten. Het ging snel. De chauffeur opende de achterbak van de Ford-Ikon, ik haalde het oude flesje chloroform en een doek uit mijn binnenzak. Alexander ging makkelijk neer, hij viel bijna in de armen van de tanige man, die hem behendig in de achterbak legde. Pa gebruikte chloroform om plexiglas te lijmen - dat oude stop-flesje met zijn handschrift op het etiket kwam nu nog goed van pas.
Ik ging terug naar binnen en mengde mij in het feestgedruis.
Het was gezellig met al die Nederlanders, mensen van de ambassade enzo .. lekkere hapjes en drankjes ..
De kinderen mochten nu ook weer binnenkomen .. een hele belevenis om de koningin en prins zo te zien.
Zowel Beatrix als Maxima hadden een hoed op. Maxima een sort strooien hoed .. een Swiebertje hoed .. so so liefe Saartje, wij gaan dan fijnnn pannennnkoekennn bakkennn ..
Rond 7 uur werden we gevraagd de hal te verlaten - het feest was voorbij. Wij gingen met Babu, onze chauffeur, in de auto richting restaurant 'Jalsa'. Halverwege kon ik Yara overtuigen dat ze erg moe was en we beter naar huis konden gaan om wat te eten. Iedereen stemde in. Gelukkig.
Hoe lang kon je iemand in de achterbak opsluiten ?

Toen we bij ons huis in Chaitanya Armadale aankwamen zag ik nog net een witte Ford Ikon wegrijden bij Villa 30. Het huis dat al meer dan drie maanden had leeggestaan. Terwijl Tineke friet ging bakken, ging ik snel naar Villa 30 - en door het geopende raam kon ik nog wat garnalen en chicken-tikka uit mijn servetje aan de prins geven. Ik wenste hem een goede nacht. Op de mat voor de deur lagen zijn riem, mobiele telefoon en GPS zender. De chauffeur had zijn fooi dik verdiend.

Ik belde mijn instrukteur. Opdracht uitgevoerd, management training met goed gevolg afgerond !
Het certificaat zou worden opgestuurd.
Ik werd gevraagd zaken niet verder op de spits te drijven, en de gijzelaar vrij te laten. Ik besloot daar nog een paar dagen mee te wachten.
Vroeger had ik meegeroepen : 'Geen woning geen kroning' .. nu kon ik eindelijk de daad bij het woord voegen in een land waar veel mensen geen woning hebben. Eens een republikein altijd een republikein !

Die avond dronk ik thuis een groot glas 'Royal Challenge'.
Toepasselijker kon niet - ik een Royal Challenge, de Dutch-club en de prins een Royal Experience ..