Vakantie
Afgelopen week zijn we op vakantie geweest –
hier in India. We waren er aan toe om er even uit te zijn. Je vraagt je
misschien af waaruit te zijn .. nou gewoon uit de sleur van elke dag. We zijn
naar Kerala gegaan, een provincie in zuid-west India – aan de kust. De provincie
adverteert zichzelf als : ‘God’s own place on earth’ .. nou dat trok ons wel.
Onze vlucht zou om 6 uur ’s ochtends gaan
naar Cochi. We zijn om 4 uur opgestaan – Pascha haalde ons om half-vijf op en om
iets voor vijf waren we op het vliegveld hier – mooi een uur van te voren. Het
was er al een drukte van jawelste.
Voor ons was het vergeefse moeite – Tineke had zich een dag vergist – we zouden
niet op Woensdag weg zoals zij dacht, maar op Donderdag.
Het voelde dus als een slechte generale repetitie.
Op donderdag dus weer om 4 uur op – dat moet geen gewoonte worden.
Met een Kingfisher propellor vliegtuigje naar Cochi – da’s de eerste plaats in
India waar Portugezen en Nederlanders een vesting hebben gebouwd. Kingfisher is
net zoiets als EasyJet .. een charismatische man die eerst een Indiaas bier
begonnen is en nu een vliegmaatschappij.
In Cochi een moderne luchthaven – vanaf de trap van het vliegtuig moest je zo naar
de aankomsthal lopen.
Met de taxi naar de Riviera Suites – dat klinkt mooier dan
het is.
Gewoon een paar verdiepingen van een flatgebouw omgevormd tot een
hotel/appartement kamer. Wel ruim, niet bijzonder en het stonk.
Toen naar het oude stadje met een Nederlandse begraafplaats, koloniale huizen,
een oude kerk uit 1600, een vismarkt en een schitterend VOC huis.
We hebben er
heerlijk rondgewandeld. Aan de kust was veel aktiviteit – veel toerisme dus.
Zogenaamde Chinese vissersboten – een vismarkt en souvenir winkels.
Nog een fikse regenbui op ons dak gehad.. het klimaat was daar aan de kust toch anders
dan in Bangalore. Veel warmer en veel vochtiger ..
Bij het appartement gezwommen en gegeten. Tijdens het eten begon het te onweren en
regenen – het water stroomde langs de kozijnen naar binnen. Er kwamen wel 10
Indiërs kijken en dweilen. Toen kwam ‘hoofd huidhouding’ en ‘hoofd technische
dienst’ .. een permanente oplossing ? Yara zei nog: ‘ gewoon een beetje kit en
klaar’ .. die had mij wel eens horen zeggen : ‘agge ut nie wit : pur of kit’.
Nee een permanente oplossing zat er niet in : laten lekken en opdweilen ..
De bedden waren hard die nacht – au !
De volgende ochtend naar Coconut Lagoon in
Kumarakom. Zo’n 65 km rijden – met de bus is dat een uur of 3. We hebben een
taxi genomen. Dat duurde 1.5 uur. Gedeeltelijk autoweg – gedeeltelijk over
smalle modderige wegen.
We eindigden bij een bootsteiger – de jetty. Het resort was alleen te bereiken
via het water. Met de boot naar de Coconut Lagoon .. we werden verwelkomd met
bloemen en een kokosnoot – zeer vriendelijk. Een jongen bracht ons naar ons
huisje – aan het eind van het pad was nummer 257. Een pool-villa ! Een huisje
met een schitterend uitzicht, en prachtig interieur een kleine besloten tuin met
eigen prive-zwembad. Wat een luxe !
Alles was hier goed verzorgd ! Een vlindertuin, yoga centrum, bibliotheek, bar, tafeltennis – restaurant etc.
Voor ons huisje was een kleine veranda – daar kon je heerlijk zitten en uitkijken over het water – wat een rust – geen vliegtuigen – geen schreeuwende
‘rook-meld-vogels’ ..
Wat we er gedaan hebben :
vlinders bekeken, een lange wandeling naar een vogelcentrum gemaakt – onderweg
meer vogels gezien dan in het centrum – kook-demonstraties bijgewoond (om te
zien hoeveel kruiden ze hier gebruiken voor een lekkere curry.) tafeltennis
gespeeld, gelezen een boottocht gemaakt over de backwaters en kanalen van Kerala
– prachtig !
En we hebben natuurlijk heerlijk gegeten. We zijn weer wat aangekomen.
Er waren alleen nogal wat kraaien en muggen.
Intermezzo
Nu ik het daar toch over heb: in een van de
vorige epistels heb ik het gehad over de rook-meld-vogel en gaf ik aan nog wel
eens te schrijven over andere overbodige dieren. Nou laten we het eens hebben
over de kraaien. Dat zijn in mijn ogen te vrije vogels. Brutaal met een groot
ego. Het zijn vogels met een eetstoornis en chronisch overgewicht. In de
mensenwereld zouden deze vogels als een probleemgroep aangeduid worden. In de
dierenwereld is dat blijkbaar anders. Deze schreeuwlelijke en brutale vogels
hebben de halve wereld. De kraaien zijn misschien wel de Amerikanen van de
dierenwereld. Ze hebben vetzucht en rommelen graag in afval bergen om wat
viezigheid bij elkaar te snavelen. Ze zijn verre van schuw, en schamen zich er
niet voor om ongevraagd bij mensen op het bord te komen zitten om de maaltijd
mee te nuttigen. Deze vogels verpesten het voor hun soortgenoten. Want waar
kraaien zijn zie je geen musjes of kolibri’s meer. In de buurt van een kraai
zijn geen KingFisher’s of andere mooie en schuchtere vogeltype’s. Blijkbaar
hebben ze het in vogelkringen goed verpest. Lelijke kraaien, met hun zwarte
veren en grote snavels verdringen de mooie kleine zangvogels en de gekleurde
gevederde vrienden. Heb je de laatste tijd nog wel eens een zangvogel gehoord ?
Nee ! Die zijn namelijk verjaagd door de zwarte monsters. Eigenlijk zijn kraaien
het tegenovergestelde van vredesduifjes. Voor kraaien zou ik zeggen : verplicht
laten afkicken en een ego-verkleining voor deze schepselen. Wanneer er zich
binnen een aantal maanden geen verbetering in hun gedrag voordoet, meteen gaan
denken aan een ‘ruim-beleid’. Niet in de zin van een Nederlands ruimdenkend
beleid met een tweede, derde en eventueel vierde nutteloze kans, maar een strikt
beleid van opruimen, waarbij in een straal van 10 km rond restaurants, scholen
en openbare gebouwen alle kraaien geruimd moeten worden. Ik stel voor een
internationale organisatie op te zetten voor het wereldwijd ruimen van kraaien.
De ‘IOCE’. The International Organisation for Crow Extinction. Het hoofdkantoor
kan worden gevestigd in een willekeurige plaats waar ze enige ervaring hebben
met het ‘ruimen’. Gedacht kan worden aan Turkije, China, Korea of Irak, maar
elke andere locatie met ervaring en faciliteiten kan gekozen worden. Nu zul je
zeggen dat het ruimen van kraaien op bepaalde locaties onbegonnen werk is, omdat
deze dieren toch van de ene naar de andere plek vliegen en als zodanig niet
locatiegebonden zijn. Nou - dat zullen we nog wel eens zien!
We nemen de IATA in de arm en kondigen no-fly zones af waar niet meer gevlogen
mag worden. We stellen een NAVO Crow-Force in, van de gemeenschappelijke
luchtmacht instanties die een taak hebben de no-fly zones te controleren en af
te dwingen. Een duidelijk mandaat kan worden gegeven : er mag zonder aarzeling
(of toestemming) worden geschoten op overtredende kraaien. Kijk zo motiveer je
een task-force.
Zo zie je maar weer – wanneer de mensheid eensgezind is in het oplossen van de
meest prangende problemen waar de wereld mee kamt – is er altijd wel een
oplossing mogelijk. Als we maar prioriteiten stellen en actie nemen.
Over het probleem van de mug, een ander fijn
schepsel, zal ik de volgende keer wat meer aandacht besteden. Hoewel we over de
mug kort kunnen zijn : volstrekt overbodig ! Dat er tijdens de schepping een
foutje is gemaakt door deze nare dieren te ontwerpen – nou ja, dat kan gebeuren.
Maar dan had Noach die twee types bij binnenkomst in de ark toch alsnog met de
vliegenmepper tegen de eikenhouten wand van het schip kunnen pletten ? We zouden
Noach met terugwerkende kracht om zijn excuses moeten vragen.
Tot zover dit intermezzo.
Na deze heerlijke vier dagen in Coconut
Lagoon op naar een Wildlife park Periyar in Thekaddy, 160 kilometer verderop.
Omdat we ook wat wilden zien van de omgeving hadden we onze C4, Pascha, gevraagd
ons bij de Lagoon op te halen om half negen. Wij vroeg uit de veren, maar om 9
uur nog geen telefoontje of teken van C4. Onze AIRTEL problemen werkten ook niet
mee, geen roaming in Kerala, afijn onze fijne relatie met onze
telefoonterreurorganisatie gaat dus ook in de vakantie gewoon door. Daar zullen
we nog wel eens een boekje over opendoen. We stonden net op het punt om in de
taxi te stappen toen meneer om 11.00 uur er aan kwam kakken. Helemaal vermoeid,
want hij had de hele nacht doorgereden. Zoals we al eerder zeiden, planning is
niet het sterkste punt van de Indiërs. Hierdoor kwamen we pas ‘s middags om 3
uur in Thekaddy aan. Een schitterende autotocht trouwens door giga bergen, mooie
theeplantages en armoedige Indiase dorpjes. Een heel verschil met Bangalore. Nog
net op tijd om een boottocht over het prachtige grote meer te maken. We hebben
ondanks de vele boten en druk pratende Indiërs veel dieren gezien: herten,
bisons, mooie watervogels, wilde zwijnen en zo waar als klap op de vuurpijl een
kudde olifanten die net langs het water liepen om te drinken, prachtig gezicht
twee kleintjes erbij en vijf grote. Het hotel was vergane glorie en voldeed van
geen kanten volgens de beschrijving. Yara had geen bed maar dit werd door een
sterk riekend persoon opgelost. Ik ging zowat over m’n nek. Ramen mochten niet
open, dan kwamen de apen binnen en de fan kon de lucht ook niet zo maar één twee
drie verjagen.
De volgende ochtend vroeg vertrokken, een nog harder bed dan de Riviera suits
dreef ons uit bed. Een lange rit van zo’n 600 km stond voor de boeg. Maar daar
draaide Yara haar hand niet voor om. Die heeft de ontdekking van haar leven
gedaan, 5 december is één grote grap. En daar wil ze nu van harte aan meedoen.
Nu komt Yara even :
Hoi allemaal
Ik geloof dat Paul al over Coconutlagoon
heeft vertelt maar het was echt super de luxe, we hadden een prive klein
zwembadje achter in de tuin. Heel lekker toen we op de terug weg terug gingen
moest ik kotsen van het geslinger en gebobbel niet echt lekker smaakje in de
mond maar ik zou over het vieze gedoe ophouden.
Toen we bijna thuis waren heb ik gevraagd hoe sinterklaas eigenlijk bij al de
kinderen die kadootjes in de openhaard kan leggen, dus ik heb het aan mama
gevraagd hoe dat kan, ze zei dat de vaders en moeders de kadoos altijd
neerleggen ik heb meteen alles van het sinterklaas feest gevraagd zoveel als ik
in mijn hoofd had.
En mama zei ook dat ik voor het eerst seprises mag maken ik helemaal blij en
meteen gaan nadenken.
Heel veel lieve groeten van Yara !
|