Vrijdag 22 September 2010

Zo langzamerhand wordt het voor mij ook tijd contacten te gaan leggen met bedrijven. Alhoewel ik merk dat ik het ook wel heel lekker vind om m'n kennis en zo via internet wat te updaten. Ik lees veel, heerlijk, ook gewoon zaadjes potten is leuk, maar winkels uitpluizen wie wat verkoopt en zo moet nodig gebeuren. Dat kost allemaal zoveel tijd, en het is niet mijn grootste hobby om dat uit te zoeken, ik heb dat liever op een presenteerblaadje. Als ik wat vraag om te weten te komen word ik vaak geadviseerd lid te worden van de Overseas Women Club van Bangalore. Maar ik voel me niet zo aangetrokken tot hun bijeenkomsten en zo.

Woensdag zijn we na afloop van een bezoek aan de belastingadviseur van KPMG. naar de Leela Palace geweest om een broodje te eten. Zo'n beetje het meest luxe hotel van Bangalore, met een hele chique winkelgalerij en zo. We waren er voor het eerst en wat mij betreft ook voor het laatst. Die lakeien die je onderdanig de deur open doen, grote koloniale bogen met een wel heel goed onderhouden tuin. Ons eerste hotel was ook wel van die luxe, maar hier druipt het geld er gewoon van af. Dit is ook de plek waar elke donderdagochtend de Overseas Women Club koffie drinkt. Ik geloof dat ik heel goed, maar misschien met iets langere tijd, toch maar zelf m'n weg moet gaan vinden in Bangalore.
De belastingdienst weet hier ook wel van wanten, 33% belasting op inkomsten – da’s toch een aardig bedrag. Gelukkig voor Consultancy maar 5% dus ik hoop op die manier toch wat opdrachten te gaan doen hier.

Velen vragen hoe het er bij Yara op school toegaat en hoe het met haar is. Ze heeft het best naar de zin op school. Haar hoofdpijn is gelukkig over, het was vast een combinatie van eten, drukte, nieuwe indrukken en klimaat.......wel last van eczeem en zo, maar daar is mee te leven. Uit school is het fruittijd, samen op de schommel met een glaasje. Ze maakt erg lange dagen en krijgt, vind ik, veel te veel huiswerk. Deze week moest ze heel veel over de Azteken lezen en leren. Een kind van 8, waar is het goed voor? Ook kan ze alle botten al in het Engels benoemen, inclusief alle soorten spieren. Geen wonder dat huiswerk haar vaak bijna 2 uur kost voordat ze het af heeft, ondanks haar goede Engels.
Het is een heel grote school, zie www.tisb.org dan kun je wat foto's zien en een betere indruk krijgen. De school heeft alles van peuterspeelzaal tot en met High school. Het is ongelofelijk hoe snel ze Engelse taal oppikt en spreekt ! De school zelf is echt Engels, de zweep ontbreekt nog net. Degene die ons kennen weten dat we wel van klein houden, straffe maatregelen en strikte regels houden. Ze worden goed streng aangepakt. Yara vertelde dat als ze naar het restaurant gaan, ze in een rij moeten en dan is er een Line-Watcher, een rijwachter (een kindje uit de klas wie die taak toebedeeld krijgt) die goed kijkt of je wel netjes loopt met de handen op de rug. Dat klinkt mij walgelijk in de oren, maar ja ze doen het allemaal braaf, dus dan is het eigenlijk wel weer handig. Zo hebben ze ook andere taken :
- Distributors, die mogen dingen uitdelen,
- Collectors – die moeten dat dan weer ophalen
- Monitors, die moeten met een boek voor in de klas zitten als de Juf even weg is – en dan heb je natuurlijk
- de Scheduler – die mag de weekagenda op het bord schrijven en bijhouden (Yara’s favoriete hobby).
Voor alles krijg je punten – oftewel Merits. Wie de meeste Merits haalt in een maand is ‘The Student of the Month’.
En raad eens wat – na de eerste maand is Yara 1 van de 4 Students van de maand in haar klas. Wanneer ze meer punten spaart dan mag ze tijdens de Assembly (waar de hele school in het auditorium bijeenkomt) aan de hele klas vertellen wie ze is en wat ze doet en leuk vindt en zo. Dat leek haar wel leuk ! De klassen zijn niet groter dan 25 kinderen en dat is toch ook wel fijn. Ze doen ook hele leuke dingen zoals Music en movement, Yoga, Art en craft, zwemmen, gewone sport.... (nou ja – noem Cricket maar een gewone sport) en zo verder. Haar huiswerkopdrachten zijn soms ook wel leuk vooral voor science en social studies. Dan moet ze een straat tekenen, de oceanen kleuren of een spreekbeurt voorbereiden....maar meestal is het gewoon Engels grammaticaal, begrijpend lezen, woorden duiden en rekenen.  Ik heb wel het idee dat het niveau van de lessen op dezelfde hoogte zit als in Nederland, ze leren hier alleen veel meer bij en er om heen.

Dinsdag bezoek gehad van een Nederlandse man John en zijn Indiase vrouw Aro. We zijn er in het begin van augustus een keer geweest. Zij is jarenlang dokter in Nederland geweest en de laatste 25 jaar in India zeer actief, vooral voor scholen voor de armen en een dorp voor leprapatiënten. Hij coördineert de bouwprojecten, beide met een zeer goed hart. Ze hebben dozen met oude lego, knex en zo voor de school meegekregen, ook een heel aantal spellen. Daarnaast hebben ze aardig wat jassen, dekens en knuffels meegenomen voor het lepradorp. Aro hoorde dat mijn hulp iets op een bepaalde manier zei en toen bleek dat ze hetzelfde geboortedorp hebben. Aro vroeg of ik wilde dat ze haar het een en ander uit ging leggen, want goede betrouwbare hulp is toch belangrijk. Nou dat scheelt zeg. Ten eerste heeft Aro veel aanzien omdat ze dokter is en ten tweede heeft ze goed duidelijk gemaakt wat Rejnuka (onze hulp)  wel en niet kan doen. Wat ik al twee weken probeer kan zij in een uur………fijn. Wat voor mij heel gewone waarden zijn, als vrij denken, geen onderdrukking, rechtvaardigheidsgevoel, klaar staan en zo, het is ons met de paplepel ingegoten en dat voelt goed. Hier is dat helemaal niet vanzelfsprekend. Juist in dit soort landen zie je dat het een voorrecht is dat je die keuzes zelf kunt maken. Mensen hier zijn niet opgegroeid met het besef dat ze zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen, dat ze logisch mogen denken of gevolgen overzien. Nu komt dat niet door onderdrukking, maar wel door het idee van lotsbestemming, je komt dit soort waarden maar zelden tegen. Je ziet wel gedienstigheid, maar dat is toch vanuit een heel andere drijfveer dan vanuit innerlijke drang naar zelfontplooiing. Het lijkt of de piramide van Maslow hier blijft steken op de eerste laag.

Ben vanmorgen naar een opvangschooltje in een sloppenwijk geweest. Zo'n 50 a 60 kinderen op elkaar gepropt. In een gebouwtje van 10 bij 5 meter, wat meer op een cementenschuur lijkt en bijna op instorten. Twee kleine ruimtes waar ze les krijgen. ik werd ontvangen door Njrn en zijn vrouw Roslind Ruby. Hij werkt voor een organisatie De Samaritan Trust. Ze krijgen af en toe geld van een christelijke kerk. De coördinator van de verhuizingen (ook een John) is lid van die christelijke kerk, hij bracht me er heen. John was verrast geweest dat ik zelf wel naar die school wilde, omdat normaal de mensen spullen geven en verder geen tijd in de armen willen stoppen. Ik was dus de eerste in hun bestaan die kwam kijken. Ze moeten zien of ze iemand vinden die het wil kopen, want de eigenaar wil er van af. Ze hebben al een projectplan wat ze willen gaan doen, drie verdiepingen hoog, zodat ze 150 kinderen kunnen helpen. Wat mij betreft moet het helemaal tegen de vlakte en een nieuw gebouw neergezet. Ze hebben echt helemaal niets. Het enige wat ze hebben is houten bankjes en af en toe schriftjes als ze weer eens wat geld krijgen. Het zijn allemaal kinderen van de straat die geen ouders meer hebben of waarvan er tenminste één is overleden of anderszins verdwenen. Voor mij waren ze allemaal weer naar school gekomen, want eigenlijk hebben ze vandaag een feestdag. Ik voelde me erg bezwaard, maar zij vonden het een Godwonder dat ik kwam. Zaterdagmorgen ga ik er heen om speelgoed en dekens te brengen. Ik heb met Yara een grabbelton gemaakt, zodat alle kinderen zelf ook iets kunnen grabbelen voor zichzelf. Rosalind moet de dekens en zo maar uitdelen en zien welk speelgoed ze op school wil houden. Nu als de donder een plan maken om geld uit Nederland te krijgen voor de bouw van de school. Misschien lukt het om ook een opvanghuis te bouwen. Het gaat natuurlijk om structurele hulp, dus dat moet goed in elkaar zitten. Ze hadden twee prachtige bloemenslingers voor meegemaakt die ik omkreeg en ik kon nog niets betekenen. Dit krijgt een vervolg.

Het is hier in India nu vakantietijd, de een na de andere festival is gaande. Vlak voordat Paul naar Nederland gaat heeft Yara nog twee dagen vrij en als hij terug is heeft ze twee weken vrij. We hebben het idee dan maar eens een paar daagjes naar de kust te gaan of zo. Eigenlijk hebben we helemaal nog geen vakantie gehad deze zomer. En ik merk dat het voor Paul ook tijd wordt zich even wat te ontspannen.
We zijn hier nu bijna 2 maanden en Paul is meer dan 12 kilo afgevallen – als dat zo doorgaat is-ie verdwenen voordat we teruggaan.

Wij houden van zwart en wit – maar in India heb je alleen 140 tinten grijs. Ons houten (Pastoe) tafelblad was tijdens de verhuizing beschadigd. We hebben hier een zwart natuurstenen blad laten maken – Galaxy – omdat er glinsteringen in de steen zitten. Precies op maat gemaakt – geslepen, gepolijst – ’t is weer een sjieke tafel geworden. En dat voor minder dan 40 Euro.

Watervoorziening in de stad – en kippen voorziening   Eet smakelijk deze week !