Friday August 25th

Langzamerhand geven we het op met onze chauffeur (C3). Hij verstaat eigenlijk geen engels en hij kan eigenlijk niet rijden. Het schakelt snel op en zit al in de vierde of vijfde versnelling wanneer hij 60 rijdt. De auto schudt, hij kan geen vaart maken ... Tineke heeft hem er over verteld – en ik heb een paar pogingen gedaan .. hij begrijpt het niet. Als ik zeg : ‘you switch gears too fast’, kijkt ie me verbaasd aan, pulkt aan zijn kin en vraagt of ie te snel rijdt.
’t Is verspeelde moeite denk ik.  Ik vertel hem net dat ie bij 70 km/uur wel in de 3^e versnelling kan rijden. Dus zegt ie : ‘3 is good ?’ Ik zeg van ja, maar nu blijft ie alles in de derde versnelling rijden.
Moeite heeft ie ook met lineair denken .. hij kan niet begrijpen als je zegt dat je eerst naar de ene winkel wil, dan naar de boekwinkel en dan naar de groenteman .. dan vraagt ie : ‘groenteman ?’
Laat ik maar ophouden over C3 – oftewel flappermans – een best jong – maar geen chauffeur. Wanneer ze je veel problemen toewensen zeggen ze wel eens : ik wens je veel personeel toe.
Nou dat klopt. Tineke moet het verhaal van de schoonmaakster maar opschrijven : S3 is inmiddels vertrokken.
Verder hebben we het hier best IN DEN VREEMDE.
Het verkeer is een  crime – dat wel.

Maar ik geniet elke ochtend als ik al die activiteit zie van al die mensen. Sommige mensen zijn arm en leven in tentjes en hutjes, maar ze hebben hun eigen leven en wereld en schijnen er niet zo mee te zitten. Ze hebben hun bedoening, ze hebben lol, ze koken, poetsen hun tanden langs de weg en borstelen hun haar .. (ik denk dan maar zo – ze doen hetzelfde als wij – ze hebben alleen nog geen badkamer en muren). Dat is wel het mooie van India – dit gaat allemaal vrij harmonieus samen. Er is geen scheiding.

Ik heb kennis gemaakt met een Amerikaan die voor HP werkt en hier 3 jaar heeft gewoond.
Hij woont nu in Bejing/China. Erg aardige man. Zijn vrouw kent hier veel mensen. Tineke neemt kontakt met haar op om te zien of ze ergens een ingang kan vinden voor haar activiteiten en werk.
Warren – die Amerikaan noemde dat het grootste verschil tussen China en India. In India is het een openlijke chaos – en een werkelijkheid die door iedereen wordt gedeeld. In China is alles afgeplakt en wordt gedaan alsof armoede niet bestaat door het niet openbaar te laten zien.
Da’s het mooie aan de cultuur hier in India .. de openheid – en werkelijkheid die gedeeld wordt door iedereen.

Yara begint langzaam te wennen op school. Ze heeft al een paar vriendinnetjes. Maandag is de grote dag : haar verjaardag. Zij en Tineke zijn bezig met de voorbereiding voor een kinderfeestje : Nederlandse Dansles.
Op muziek van K3. We zullen verslag doen. We zullen haar vragen dit weekend zelf een stukje te schrijven in dit dagboekje.

Op m’n werk begin ik vorm en struktuur te vinden en aan te brengen. ’t Is allemaal wel een beetje basic – maar nodig om te beginnen. Mijn vorige baas in Ierland is inmiddels vertrokken – net nadat ik had toegezegd wel naar India te willen gaan vertelde hij me dat ie HP ging verlaten – motiverend toch ! Nu een nieuwe baas in Amerika.
Ik moet begin Oktober naar Boston/Marlborough om hem te ontmoeten een reis van ca. 24 uur – ik probeer een overstap in Nederland te regelen, zodat ik een paar dagen kan blijven.
Ik begrijp dat de veiligheidsmaatregelen voor Amerika nog steeds van kracht zijn – dus alleen baby-voeding mee in de handbagage.

Ik heb nu ook een lokaal mobiel nummer – om je te laten registreren moet je werkelijk alles overhandigen – wat een papierwinkel – en dat alleen voor een SIM kaart. Nou ja – de mijne doet ’t nu. Die van Tineke hebben we een week geleden gekocht en aangevraagd, maar die is nog steeds niet aktief. Ze zouden hier een leger ‘logistieke’ specialisten naar toe moeten halen - er is veel werk te doen..

Door een goede analyse van de verkeersstromen in- en uit de stad, de verschillend snelheden van verkeersdeelnemers op de weg, het afsluiten van sommige af- en opritten, het niet toestaan van langzaam verkeer op een wat grotere weg ... met mijn boerenverstand zie ik dat er snelle verbeteringen mogelijk zijn ..
Misschien is het wat ik eerder schreef wel de noodzaak om de werkelijkheid die er is met iedereen te delen, die er aan bijdraagt dat iedereen van dezelfde weg gebruik wil maken omdat ie er voor iedereen is : handkarren, ezels, brommers, vrachtauto’s en voetgangers...
Genoeg beschouwende woorden – aan het werk nu .. een uur in de auto gezeten op weg naar mijn werk.

Schoonmaakster S3- ervaring
De hulp van de buren, S2 was een prettige vrouw, kon goed Engels en wilde wel werken. Maar ja na twee dagen kwam ze drie dagen niet meer opdagen. Ze mompelde iets over school kinderen. De hulp van onze overburen had haar dochter al op ons af gestuurd. Drie dagen lang aan de deur staan bellen of ze toch alsjeblieft voor ons mocht werken.  Dus heb ik de dochter verteld dat ze vanaf maandag mocht komen werken. Toen ze deur uit ging keek ik haar nog even na en maakte ze een Yes-teken. Mooi om te zien hoe blij ze was. Ik had er ook helemaal zin in. En ja hoor maandags was ze er. Ze heet Sujetha, 16 jaar werkt al sinds haar vader 7 jaar geleden is overleden. Heeft altijd op het land van Shiva gewoond en woont sinds dit complex in Whitefield met haar moeder. Ze vertelde geen ontbijt te hebben gehad en wel wat te lusten. Uitgelegd dat ze betaald krijgt om schoon te maken en zelf voor eten  moet zorgen. Een opdracht van Shiva om alles vanaf het begin goed duidelijk te maken en regels te stellen. Later kun je dan wel wat extra’s geven en de teugels wat laten vieren. Met een knoop in de maag haar dus laten werken. Haar uitgelegd eerst alles met de stofzuiger schoon te maken en dan te soppen. Een stofzuiger had ze nog nooit gezien en schrok een beetje van het geluid. Toen ik haar het principe uitlegde, dat een bezem -In India een broom genoemd, waarmee ze werkelijk alles schoon denken te maken- stof verplaatst en een stofzuiger dit opzuigt, wilde ze het wel proberen. Haar tanden mooi wit ontbloot.. Ze heeft van ‘s morgens 9 tot ‘s middags 14.00 met het ding het huis gedaan. Dan moet je weten dat we bijna niets in huis hebben staan en je zo overal langs kunt. Maar afijn ze kon met de badkamer beginnen. S2 had al drie dagen gesopt in de badkamer en dan nog glimt er niets. Wat je niet ziet maken ze niet schoon. Dus ik zal je besparen hoe het er onder de wastafel uit zag. S3 was een leuk meisje wat erg haar best deed. ‘s avonds zat ik al met Paul te bomen om haar ‘s middags of zo een uurtje schrijven te leren, dat had ze namelijk niet geleerd. De volgende dag ging prima, ze heeft de vloer van onze slaapkamer gesopt ... op mijn manier (dus duurde bij haar een hele dag, maar dan is het wel schoon). Zonder problemen. Ze wilde zelfs doorwerken om ook de afwas te kunnen doen en de toilet van de hulpen. Die zit aan de buitenkant van het huis en had ik nog nooit wat mee gedaan. Als je alleen al de deur opendeed ging je bijna plat. We hadden lol samen en ze had plezier in het werken ... zo leek het.
De volgende morgen was ze er niet op de afgesproken tijd, ik kreeg al argwaan. En ja hoor iets later kwam ze vertellen dat ze niet kon blijven omdat ze geen eten kreeg en haar moeder geen geld wilde geven voor eten. Ik vroeg wat de werkelijke reden was, maar die gaf ze niet. Even later kwam moeder vertellen dat haar dochter zere handen had van het boenen en meer geld moest hebben, ze moest veel te hard werken. Uitgelegd dat ik twee verschillende verhalen heb en zeker niet van plan ben meer te betalen.
‘s avonds komt een andere buurvrouw naar me toe. Ze wilde me waarschuwen voor S3, die was ook haar hulp geweest, maar erg veel uit huis gestolen. Tja dan voel je je wel bedonderd. En met tegenzin heb ik gekeken of er wat miste uit huis ... tja wat snoep en kauwgum, ze zal er vast een goede bestemming voor hebben gevonden
Dit keer geen via via hulpen meer, maar een agentschap in de arm nemen. Dus weer zelf aan het poetsen geslagen. Want een huishouden in India is wel wat anders dan in ons schone landje in Europa. Veel stof, rode zandklei, muggen muggen muggen en vliegen vliegen vliegen. Alles moet je bijhouden, anders is het zo gedaan. Net het kantoortje gezogen (3 dagen niets aan gedaan) het lag al weer vol stof en vliegen. We hebben hordeuren voor de ramen.

Postpakketje

Kennissen uit Beekbergen gaan 1 september trouwen. Een pakje versturen duurt ongeveer 10 dagen dus ik ben ruim op tijd begonnen. Ik zal niet zeggen wat ik gekocht heb, voor het geval ze het lezen, maar iets van stof ... kan niet stuk in de bezorging. Stevig in plastic, toen in een grote enveloppe en de chauffeur gevraagd op weg naar zijn huis het naar de post te brengen. Een kwartiertje later stond hij weer voor de deur, er moest wit katoen overheen. Ach nee, hij bedoelde natuurlijk karton (carton ipv cotton) z’n Engels is niet zo best. Dus ik heb de randen van de enveloppe nog een keer goed met plakband dichtgeplakt en hem de volgende dag geprobeerd weer gepost te krijgen. Tijdens een bezoek aan een Engelse test, Flappermans opnieuw naar de post gestuurd en gevraagd te doen wat er gedaan moet worden om het pakketje weg te krijgen. Ik kom de les uit en hij staat er nog met het pakje. Moest echt katoen om heen. Ik naar het postkantoor om te kijken wat ze nu willen. Loket 1 (10 minuten in rij) verkoopt alleen postzegels die doet niet aan snelverzending. Loket 2 (15 minuten in de rij) wil er echt katoen om heen, want papier ook geplastificeerd papier scheurt hier kapot tijdens het transport. Gevraagd hoe ik dat geregeld krijg. Buiten zijn een paar naaiers die er wel wat om heen naaien en dan moet je maar terugkomen. Inmiddels was het te laat geworden om dat nog voor elkaar te krijgen, Yara moest gehaald. Het eerste naaiatelier had ook geen tijd. C3 helemaal van z’n stuk gebracht dat hij dit pakketje niet gepost had gekregen. Ik hem uitgelegd dat als Paul of ik ergens zijn en hij lang moet wachten de volgende morgen hij het pakketje moet zien te regelen. Hij blij.
De volgende dag moest ik veel boodschappen doen, zien wat te kopen voor Yara’s verjaardag. De C3 rij-ervaringen nog ter zijde, hij had ondertussen het pakketje gewoon in de auto laten liggen en niets mee gedaan. Tja dan volgt:
- op weg naar huis heeft hij het pakketje in katoen laten naaien
- komt thuis om het adres er opnieuw op te laten zetten
-  komt een half uur om drie voddige formulieren in te vullen
- (Naar wie het gaat, van wie het komt, wat er in zit, hoe we hier wonen etc etc.
- postkantoor was dicht.
Volgende dag heeft hij het pakje gepost en verteld mij lachend dat het maar 3 dagen heeft geduurd. Overigens was het wachten in het postkantoor één groot feest. Het is onvoorstelbaar dat in die chaos überhaupt een pakketje aankomt. Veel mensen halen en brengen ook geld bij het postkantoor. Dus in een veel te kleine ruimte moet veel te veel gedaan worden. Alles stond vol met papier en kasten vol met schriften,mappen uitpuilend van papiertjes en aantekeningen. Een vrouw zit stilletjes in een hoekje met stapels rekeningen (zo lijkt het)  alles op te tellen. Een ander vrouw verplaatst op haar buro het ene stapeltje naar links en het andere naar voren. Weer een ander komt met een jutezak vol post binnen en sleept die naar een niet definieerbare plek en trekt weer weg. Zo’n 15 mensen allemaal druk met wat anders. Ook de rijen mensen die wachten zijn een film waard, rochelend, neus pulkend, krabbend in kruis, geduldig op hun beurt wachten. Niet de rijken, die lijken het vulgair te vinden dat ze zo tussen alle pleps moeten staan. Ik heb liever te doen met de mensen die bezig zijn te overleven. Hard om te zien, maar berustend in hun lot waarin ze op deze aardkloot zijn gekomen. Dit was overigens een groot kantoor, want eerder was ik bij een agentschap daar zaten drie mensen, maar volgens onze ARBO hadden dat er vast niet meer dan 1 mogen zijn.

Gisteren was het zondag – en groot Hindu feest : het feest van Ganesha – de god met de olifantenkop. Het is de god die obstakels in het leven wegneemt. Ze aanbidden hem, offeren van alles aan het beeld van die god, en dan na een paar dagen wordt het beeld in de rivier gegooid, zodat de obstakels en alles met de rivier wegspoelen. We hebben de viering in het clubhuis meegemaakt. Grappig. Iedereen weer feestelijk aangekleed. Een paar meisjes deden nog een gratieus dansje.

Zaterdag zagen we langs de kant al allemaal beelden te koop.
We waren onderweg naar de bank – om Tineke bij te laten schrijven op onze gemeenschappelijke rekening.
Nu we er met z’n drie-tjes waren en alle papieren bij ons hadden ging het relatief snel. We moesten alleen wat wachten .. Yara heeft haar huiswerk gemaakt. Eerst waren we bij Airtel geweest. Ik had ruim een week geleden een mobiel abonnement aangevraagd, maar dat werkte nog steeds niet – ondanks 20 telefoontjes met de Airtel helpdesk (die kunnen ze trouwens onmiddellijk opheffen zonder dat iemand het merkt)

Wat bleek – de jongen die mij een abonnement verkocht had was vergeten te zeggen dat ik nog een borg moest storten van 200 Euro. En daarom was de SIM kaart nog niet geaktiveerd. Ik was al kwaad toen ik de zaak inkwam .. niemand maakte excuses, of had enige notie van een klant. We hebben aangegeven dat we niet van plan waren die borg te betalen na al hun gedoe en fouten. Een heleboel heen en weer gedoe .. toen heb ik maar gezegd dat ze de hele bende konden verscheuren – we zoeken wel ergens anders wat ..
Alleen voor een mobiele telefoonabonnement ..
Nu maar weer zien dat ik wat geregeld krijg met Mohammad bij HP.

Zondag September 3rd

Er is weer het een en ander gebeurd de laatste week. Een kort overzicht. Maandag was natuurlijk Yara’s verjaardag, met kadootjes op bed en het openmaken van de post.
Yara voelde zich helemaal jarig. Op school wordt er hier alleen gezongen, je mag geen traktaties meenemen. ’s Middags hadden we Shiva en zijn vrouw uitgenodigd, de buren (Britta, Lucas, Gaya en Giulia) en Nancy – degene die ons wegwijs heeft gemaakt in Bangalore. Op zondag hadden Tineke en Yara een echte Nederlandse appeltaart gebakken. Hij moest wel erg lang in onze magnetron. Tineke had geprobeerd kaneel te kopen .. cinnamon.
Maar dat hebben we alleen maar gevonden als stukjes, dus niet gemalen. De appeltaart smaakte er niet minder om.
Nancy kwam niet, maar liet iemand sturen met een doos chocolaatjes. Ik vond het niet erg – des te meer appeltaart was er voor ons over. De schoondochter van Shiva en haar kinderen waren er ook. Erg gezellig. Woensdag hadden we onze culturele kennismaking met India. Een consultant –Shiv- kwam de hele dag langs om ons alles te vertellen over India, de godsdiensten, de provincies, gebruiken en verschillen met andere culturen. Interessant. Af en toe een beetje langdradig.
Wat me opviel :
-          in de Indiase cultuur is de familie en relaties het belangrijkste.
-          Veel godsdienstige rituelen zijn begonnen als gebruiken en langzamerhand opgenomen in de godsdienstige rituelen.
-          Hinduisme is een open godsdienst met veel goden – niets staat vast en alles is open
-          Door generaties van onderdrukking, overnames en slechte omstandigheden zijn Indiërs erg goed in staat te overleven en kunnen ze van nature goed overweg met veranderingen.
-          Indiërs zijn daardoor dualistisch. Er kan overal troep zijn, maar hun eigen straatje vegen ze schoon.
-          Ze kunnen slecht nee zeggen. In feite zijn er 8 verschillende manieren om ja te zeggen, waarvan er 5 nee betekenen.

Tussen de middag kwam de vrouw van Shiv langs om te vertellen over gebruiken en eten. Om dat beter vorm te geven zijn we gaan lunchen bij de ‘Coconut Groove’ een restaurantje niet ver hier vandaan. Tineke wilde daar altijd al eens naartoe. Leuk om dat uitgelegd te krijgen. Shiv vroeg aan de gastheer of we misschien in de keuken mochten kijken – maar dat ging niet. Toen we er later nog eens waren begreep ik denk ik wel waarom – naast het restaurant is een kleine overkapping met zeildoek – buiten aan de weg – aan de geluiden te horen stonden ze daar te koken. Ongelofelijk scherp en pittig eten. Maar wel heerlijk. We hadden het inmiddels opgegeven met onze chauffeur. We noemden hem ook wel Sjors.
Yara zei altijd : Sjors en Sjimmie en zijn hondje Flappermans.

Na een gesprek met de travel desk van HP kreeg ik vrijdagavond te horen dat we een andere chauffeur zouden krijgen. Zaterdag-ochtend stond C2 (Sunil) weer op de stoep met z’n Skoda. Maar dat blijkt nu tijdelijk te zijn. Maandag komt er een nieuwe chauffeur – C4. Ik ben benieuwd.

Zaterdag ochtend bij de zoon van Shiva geweest. Die heeft hier voor aan de weg een bedoeninkje.  Ze hadden het al eens over een print-shop gehad en het feit dat hij daar HP printers heeft staan. Wat blijkt in die schuur aan de weg hebben ze een hele drukkerij. Ze doen alle drukwerk. Digital print, offSet, enkel-kleur, muliti-color, zeefdruk, nieten, inbinden, nummervellen, stansen, snijden ... alles. En dat in een kleine schuur.
Prachtig om te zien. De zeefdruk gebruiken ze om logo’s op briefpapier te printen. Da’s geen machine maar een enkele zeef op tafel gemonteerd. Iemand zeeft het logo met de hand op een vel. Vel per vel. Iemand anders maakt legt de natte velletjes in een schap om te drogen. Binnenkort gaan ze verhuizen naar een grotere fabriek in Varthur. Ik wil eigenlijk zien dat ik nog wat foto’s kan maken voor dat ze gaan verhuizen. En even terzijde. Mijn mobiele telefoon kan nog niet internationaal bellen. Een aanvraag gedaan met nieuwe formulieren en documenten. Internet bankieren is aangevraagd bij de bank maar vergt nieuwe documenten en goedkeuringen. De bank belde gisteren en had gezien dat er een groot bedrag was bijgeschreven op onze rekening en vroeg waar dat bedrag vandaan kwam en waar het van was. Als het opzeggen van al deze abonnementen enzo net zolang duurt als het aanvragen komen we er nooit meer vanaf.

Gistermiddag was Yara’s verjaardagfeest : K3 dans-party.
Yara schrijft hoe het ging:  

Hoi allemaal.

Ik heb gisteren een feest gehad en dat was erg leuk. We hebben een dansje geleerd en een liedje in het Nederlands.
Hier onder is een foto er van een erg gezellig feest.
Ik heb kinderen van mijn school uitgenodigd en van het park  en wil je weten welke namen?  Veda (je spreekt het uit Virda) en Manci en Aashrita (je spreekt het uit Aasfrita) en Brianna en Kavita en Darci en Maghana (je spreekt het uit mekna) Gjulia (je spreekt het uit djulia)  en Akrita. En ik heb heel veel kado’s gekregen. En we hebben een rokje opgehaald bij een kleermaker en de kleuren waren groen en geel en oranje en de kleuren van de ballonnen waren dat  ook. We hebben limbo dansen onder een doesgordijn stok gedaan, we hebben in een bak met water snoep gehapt met een blinddoek op, dat was erg leuk. En we hebben heel vaak het dansje met het liedje geoefend,maar dat moet natuurlijk ook wel, en toen hebben  de vaders en moeders van de kinderen het dansje en het liedje gezien. We deden het liedje : Van Afrika tot in Amerika – van k3. Erg leuk. En toen om ongeveer 5 uur was het afgelopen.

We zijn ‘s avonds nog naar een restaurant geweest de naam was “ Coconut” , erg lekker gegeten ik dacht toen we het voorafje kregen dat het een amuse was, maar het was het voorafje al en toen we het hoofdgerecht  kregen toen dacht ik dat het het voorgerecht was, maar het was het hoofdgerecht en toen we het desert kregen toen snapte ik het pas hihihi ! Leuk he. We hadden groenten-curry en een Mutton (is lams vlees)-curry – sjonge dat was scherp en heet. We hadden allemaal een rode mond. Er was brood bij en rijst. Het werd geserveerd op koperen bord met een bananen blad er op en het drinken het water dus ook in koperen bekers.
Je moest met je handen eten – en Hindu’s eten alleen met hun rechterhand. Da’s niet zo handig hoor.
Groeten Yara