Paul van Ingen
 


In de periode van Augustus 2006 tot Augustus 2010 hebben wij in Bangalore/India gewoond en gewerkt.
Op gezette en ongezette tijden schreven we onze ervaringen op.
Hier vind je een overzicht van deze dagboekjes ..
Een link naar specifieke informatie over het 3D Leefbaarheids project vind je hier ook.

 

    

          www.paulvaningen.nl         www.in-z.nl         www.wijkinzicht.nl


 
 
 
 

 
 India - 03 - School

 

August 6th, 2006

Zaterdag ochtend - naar de school van Yara geweest. Een introductie voor ouders en kinderen. Yara was al opgemeten voor haar schooluniform, maar dat is nog niet klaar, dus ze kan komende week haar gewone kleren aan totdat haar uniform klaar is. De mooie BATA schoenen heeft ze al wel, en draagt ze met trots ! We kregen een introductie in het auditorium – een zaal groter dan de die van Orpheus in Apeldoorn. Dr. Bindu Hari, de directeur , gaf een toespraak. In een half uur kregen we een grappige cartoon, een les in opvoeding (huiswerk, structuur, op tijd naar bed, speelruimte en positieve feedback van ouders), nieuwe schoolmethode en de rest van de TISB-scholen prestaties te horen. Daarna vertelde een real British mr. Stevens (school coördinator) over de regels en zo op school. Zoals later bleek exact het verhaal wat we ook in een boekje meekregen naar huis. En daarna mochten we naar de klas.
Yara komt in groep 3a. Haar juf heet : Savi Sarin ze is heel lief en aardig. We hebben ook al wat kinderen uit haar klas gezien het zijn er 23. Veel Amerikanen in de klas van Indiase afkomst. Een actieve moeder ging meteen adressen vragen en een maandelijkse vrouwen-bijeenkomst regelen .. Yara heeft al haar boeken meegekregen. Mooie en duidelijke boeken. Ze krijgt ook zwemles, yoga, muziekles enzo. Maandag is de grote dag – dan gaat ze er naar toe.
De weg er naar toe is een crime .. een klein spoor asfalt, met zand en kuilen er naast. Halverwege staat een tempel – daar was een grote festiviteit bezig. Kleurige mensen – bezig met rituelen die wij niet begrijpen. Wel kleurig en vrolijk. Yara noemt onze (we hebben nog steeds C3) chauffeur : flappermans.
Zijn schoenen zijn te groot en flapperen als ie hardloopt en zijn broek is te wijd.

August 21st, 2006

Yara’s eerste schooldag. Tineke heeft haar met de chauffeur weggebracht. Ze mocht niet mee de klas in maar Yara vond het niet erg. Ik ben vanavond benieuwd naar haar verhalen en ervaringen.

Gisteren was het zondag en hebben we een rustige dag gehad. ’s Ochtends zijn we met Shiva maar de groente-markt (Shandri?)in Varthur geweest, het dorpje iets verderop. Boeren verkopen daar hun groenten direct aan de klant. Prachtige taferelen natuurlijk – mooie verse groenten. We hadden tassen vol voor een paar euro.Verse doperwtjes die eerst ontpeld moeten worden. Sperzieboontjes met lange, dikke draden – Tineke kon het ’s avonds niet weg krijgen.

Prachtige markt – daar gaan we vaker heen. Daarna nog naar een Nursery geweest, nee dat is geen ziekenhuis, maar een planten en bomenkwekerij. Wat plantjes en potten gekocht voor om het huis. In de loop van de middag kwamen de palmboom-klimmers. Mannen die in de palmbomen klimmen om de kokosnoten eruit te halen en de bovenkant van de boom te snoeien. Toen de eerste naar boven klom zei Yara : mama, het is net een aapje .. pezige mannen, met scherpe kapmessen. Hij sloeg het kapje van de kokosnoot af zodat we de melk konden drinken. Wist je trouwens dat er aan een boom alleen gladde, groene noten groeien. Die harige jongens groeien niet zo aan de boom, maar die zitten binnenin die groene. Het is een soort harige pit die om de harde kokos groeit. ’s Nachts regent het de laatste tijd vrij hard .. ook overdag spettert het soms wat. De temperatuur blijft wel lekker, het blijft boven de 25 graden. Soms wat vochtig – soms wat droger. Wij redden het nu aardig in huis. Alles vindt zijn plaats. We hebben de spullen om te kunnen eten enzo.

’t Leventje heeft zijn loopje alweer gevonden. ’t Is af en toe wel behelpen natuurlijk – het bed blijft een verschrikking – zo hard.
Wat wonderlijk toch dat je dit soort veranderingen eigenlijk zo kan oppakken. Op m’n werk begin ik ook al wat meer struktuur te krijgen, hoewel ik nog erg moet wennen aan de rare europese tijden die ze hier werken. Voor 12 uur zijn er niet veel mensen van mijn teams.
Ik heb de structuur van vergaderingen, reviews en klachtenafhandeling inmiddels ingevoerd.  Ben druk bezig met personeelszaken om manieren te vinden om meer mensen aan te nemen – en te behouden.
Van de ruwweg 150 mensen zijn er afgelopen 3 maanden 5 vertrokken. We moeten in snel tempo meer mensen aannemen. Misschien een eigen training programma opzetten .. wie weet. Yara past zich ook super aan – ze speelt met vriendinnen, leest veel en vindt het leuk om met ons mee te gaan en dingen te bekijken. Ze is geïnteresseerd.
We kijken bijna geen TV – er is niets op.. zo af en toe naar Cricket – volkssport nummer 1.
Tineke gaat zondagavond naar de fitnessruimte – we zwemmen regelmatig. Met ondergaande zon, palmbomen langs de kant in het zwembad... noem het maar een ‘hardship’ country. Yara grijpt de laatste tijd vaak naar haar hoofd, en zegt dat ze steken in haar hoofd heeft. Je kunt aan haar zien dat’t pijn doet. We maken ons daar wel zorgen om.
We houden nu bij wanneer ze er last van heeft en waar het aan zou kunnen liggen.
De lucht is hier door ventilatoren en airco’s wel heel droog, verder is er hier veel luchtvervuiling en smog.
Zelf hebben Tineke en ik daar ook last van – misschien Yara wat heftiger of meer. Verder eten we veel andere dingen natuurlijk en is ze van nature gevoelig voor van alles .. we houden het goed in de gaten.

Onze derde schoonmaakster is vandaag ook begonnen, Sujatha (zegt Soejetta). Een meisje van 16 wat al 7 jaar werkt omdat haar vader is overleden. Vanmorgen heeft ze niet gegeten om hier op tijd te zijn. Ik heb er wel moeite mee, om haar dan niet wat te geven. Shiva heeft me op het hart gedrukt dat als ik haar nu verwen en al eten en zo geef, ze later niets meer voor me wil doen. Dus eerst hard zijn en later mag je de teugels laten vieren. Eerst laten zien dat ze het kan en dan kan ze ook extra's krijgen (toch maar twee biscuitjes gegeven). Zo werkt het hier..........bah die tegenstellingen zal ik nooit aan wennen.

Yara’s eerste schooldag
‘s middags Yara met de chauffeur weer opgehaald. Mr. Stevens had me gezegd dat ik beter om 16.00 uur dan om 15.30 uur kon komen. Het arme kind zat in de receptie te wachten terwijl alle andere kinderen al weg waren. Gelukkig was ik er om 15.45 zodat ze niet te lang heeft hoeven wachten, maar ik voelde me wel lullig en vond het naar voor Yara. Zelf maakte ze er niet echt een probleem van. De juf had naar huis gebeld en Yara had gezegd dat ze zeker wist dat haar moeder haar op zou halen. In de auto praatte ze honderduit. Maar eerst moest de zak met uniform kleren uitgepakt. Drie jurkjes, twee sportbroeken en poloshirtjes en een dik vest. Kijk zegt Yara: die broek is niet goed gemeten, dat is pappa’s maat. Maar ja je mag hier niet teveel bloot zien boven de knie en dan krijg je soepbroeken. ‘s morgens tot 11.00 uur had de juf hun de oren van de kop “geluld” volgens Yara: wat weet ik niet, maar vast over allemaal regels en zo. Daarna hebben ze Engelse spellingsles van juf Nancy gehad.  Om 11.00 uur is het gezamenlijk een biscuittje eten et wat ranja. De middaglunch was een feest. Yara: “mamma ik heb maar van alles wat genomen, zag er allemaal zo lekker uit”. Rijst en pasta met champignonsaus, naanbrood en m’n eigen waterflesje leeggedronken. ‘s middags mocht ze tekenen achter de computer, vond ze helemaal geweldig. Ook hebben ze samen regels bedacht voor in de klas. Yara’s inbreng: ‘no talk in the class’. Ook heft Yara een buddy gekregen: Magnie. Magnie moet haar begeleiden als ze iets niet begrijpt of weet en andersom ... mooi systeem, Yara voelt zich er veilig door. De kop is er dus af en Yara is enthousiast zo dachten we.

August 22nd, 2006

Totdat het avond werd en het bed dichterbij kwam. Toch wat overstuur omdat de juf zo snel praat en ze durft niet te vragen om wat langzamer te praten of de vraag te herhalen. Ook is ze bang dat ze iets doet wat niet mag, omdat ze de regels niet heeft begrepen.  Haar buddy had al een hele pagina Engels af en zij maar een halve … och och wat een verdriet. Met de belofte dat we een briefje maken voor de juf, haar buddy er is om haar te helpen en ze als snel extra Engelse les krijgt viel ze uiteindelijk toch in slaap.

Vlak om de hoek een Indiaas winkeltje gevonden met prachtige stoffen “Fabindia”. Daar kunnen we voor het één en ander nog wel slagen.

Sujatha was toch wel erg moe geworden gisteren van het harde boenen, maar nu had ze geregeld dat ze eten had, dus het komt helemaal goed vandaag.  En ja hoor om 10.30 uur komt haar vriendin aan de deur … met eten voor haar zo dacht ik. Het blijkt de hulp van Shiva te zijn die gestuurd is om mij een echt Indiaas ontbijt te brengen. Idlis met Sambar. Kleine witte rijst balletjes met een oranje linzensaus heerlijk. Het zijn zulke lieve mensen.